بر اساس ذات‌گرایی، برخی اشیاء موجود در خارج، دارای ذات هستند و ذات یک شیء، به چگونگی اشاره ما به آن شیء، یا به طور کلی، به این‌که ما چگونه به آن می‌اندیشیم یا از آن سخن می‌گوییم، بستگی ندارد. از دید یک ذات‌گرا، هر شیء، مجموعه‌ای از صفات ذاتی دارد که ماهیت فردی آن شیء نامیده می‌شود. این‌گونه صفات از ویژگی‌های عرضی کاملاً متمایز هستند و به اشاره یا نحوه سخن گفتن ما بستگی ندارند. اما از دید یک قراردادگرا، اعتقاد به چنین ذاتی مردود است و آنچه ذات اشیاء نامیده می‌شود، حاصل نوع نگاه خاص انسان ها و علائق آ‌ن‌ها در نامیدن چیزهاست. از دیدگاه ارسطو، افراد و اشخاص دارای ذات هستند و تمام حقیقت این اشیاء را اوسیا و ذاتشان تشکیل می‌دهد. از نظر ابن‌سینا نیز جواهر و اعراض، در ذات خود به اشیاء دیگر وابسته نیستند. در ذات‌گرایی ارسطویی ـ سینوی، علم به اشیاء و تعریف آ‌ن‌ها تنها در سایه صورت و ذات حاصل می‌شود. در حالی که این سنت بیش‌تر به بحث معرفت و تعریف معطوف است، در ذات گرایی معاصر بیش‌تر به بحث «این‌همانی» و «جهان‌های ممکن» پرداخته می شود. در این سنت، صفت ذاتی یک شیء، به عنوان صفتی تعریف می‌شود که در همه جهان‌های ممکن همراه آن شیء باشد.
)